Maak de partij weer herkenbaar!
Waar zijn de mensen in de partij die de kracht van werk op de steiger of in de jeugdzorg, of de pijn van het niet kunnen rondkomen in hun spieren en vezels hebben gevoeld? Dat vraagt Stijn Burger, als timmerman begonnen, in een persoonlijke en politieke ontboezeming.
Sinds de start van dit kabinet heb ik een gevoel van herhaling—of beter gezegd, herkenning. En ineens wist ik waarom. Dit kabinet lijkt verdacht veel op mijn schoolcarrière: eindeloos uitstelgedrag en een lange, grauwe periode waarin alle betrokken partijen vooral hoopte dat het snel voorbij zou zijn.
Maar alle gekheid op een stokje, even een stukje persoonlijk. Zodat jullie, mijn partijgenoten, ook weten wie dit schrijft. Ik ben Stijn Burger, 32, sociaaldemocraat, onderdeel van de PvdAcademy ’25/’26 en op papier heb ik verder niet veel. Geen indrukwekkende diploma’s, geen lange lijst met certificaten of een indrukwekkend LinkedIn profiel. Maar het leven leer je niet alleen uit boeken.
Ons onderwijssysteem werkt voor velen, maar niet voor iedereen. Er zijn altijd uitzonderingen—en ik ben er daar één van. Met veel moeite, bloed, zweet en tranen en dankzij een geweldig doorzettende docente (Dank u wel, Mevr. Groenewegen) heb ik mijn diploma gehaald. Op mijn vervolgopleiding voelde ook ik al snel dat de schoolbanken niet mijn plek waren. Ik moest aan de slag, de praktijk in.
En dit is geen oproep tot medelijden, maar een oproep tot begrip. Want niet iedereen volgt dezelfde route, en dat zou ook niet moeten hoeven. Mijn pad bracht me op plekken die mij gevormd hebben, die mij hebben verrijkt, die mij hebben gemaakt tot wie ik nu ben. En ik draai prima mee in de maatschappij. Kennis zit niet alleen in diploma’s, maar in ervaring, in mensen, in het leven zelf. En het wordt tijd dat we dat erkennen. Maar ook dat kiezers zichzelf kunnen herkennen.
Als ik naar onze Kamerleden en partijtop kijk, zie ik vooral mensen met een vergelijkbaar pad. Ze hebben misschien in een studentenvereniging gezeten, dagenlang geblokt op een scriptie en zijn na hun studie in een bestuur of managementfunctie gerold. En dat zijn waardevolle ervaringen, zonder twijfel. Ik zie alleen niemand met, zoals we in de bouw zeggen, eelt op zijn klauwen. Niemand die weet hoe het is om maandenlang, elke ochtend om zeven uur, met een kartonnen ‘bakkie pleur’ op de steiger te staan.
Neem mijn goede vriendin Ilja, die in de jeugdzorg werkt. Elke dag zet ze zich met hart en ziel in om jongeren op het juiste pad te krijgen en te houden. Haar stress komt niet van het zware werk zelf—dat doet ze met liefde. Nee, haar stress komt van het eindeloze bureaucratische getouwtrek. Van managers die lijstjes belangrijker lijken te vinden dan mensen. Van een gemeente die meer bezig is met regels dan met resultaten. Ook zij, vertelt ze mij, ziet niemand die haar ervaringen deelt.
Of neem Jason, een goede vriend die al jaren in de schuldsanering zit. Maar voordat er écht iemand proactief met hem aan de slag ging, waren we járen verder. Waarom? Omdat Jason getint is, dreadlocks heeft en tatoeages. Pas toen zijn therapeut— een keurige, witte man van middelbare leeftijd in pak en die de ‘beleidstaal’ sprak—zich ermee ging bemoeien, gingen er ineens deuren open en waren er mogelijkheden. Ook Jason ziet niemand die hem vertegenwoordigt of heeft meegemaakt wat hij heeft meegemaakt. Dus mijn vraag is, waar zijn de mensen in de partij die de kracht van werk, of de pijn van het niet kunnen rondkomen niet alleen in beleidsstukken hebben gelezen, maar het in hun spieren en vezels hebben gevoeld. Want een partij die opkomt voor iedereen, moet ook iedereen aan tafel hebben. Dat is wat sociaaldemocratie is, dat is waar sociaaldemocratie voor staat.
En met die gedachte over sociaaldemocratie in ons achterhoofd, klinkt het misschien wat gek, maar dan zit het bij de PVV, BBB, ja zelfs de VVD en alle andere partijen vol met sociaaldemocraten. Het is dus aan ons om deze boodschap niet alleen beter uit te dragen, maar in te prenten. Sociaaldemocratische waarden zijn niet zomaar een politieke stroming—ze zijn de ruggengraat van Nederland. Nederland is een land voor maar bovenal, door sociaaldemocraten—Ze hebben ons gevormd, ons vooruitgebracht. Het zijn deze waarden geweest die ons een voorloper in Europa hebben gemaakt. Waarden die nu onder druk staan door antidemocraten en kapitalisten. Laten we ophouden met eindeloos gesteggel over statutaire bepalingen, eventuele richtlijnen, extra vergaderingen en peperdure adviesbureaus. We zijn een partij vol politici, met inmiddels (oké, met GroenLinks erbij) 90.000 leden—een groot deel bestuurders, beleidsmakers en partijbonzen. Maar zodra het aankomt op een fusie tussen twee partijen, lijkt het ineens een onmogelijke opgave.
Het is tijd om weer te doen waar we voor staan. Geen wollige taal over een links ultiem verbond, maar échte politiek. Naar mijn mening geen fusie, maar mocht dit niet voorkomen kunnen worden, laten we dan in ieder geval een stevig blok vormen dat staat voor de pure sociaaldemocratische waarden. Maak de partij weer herkenbaar. Voor de mensen, met de mensen. Actie!