Uit de bubbel, a.u.b.!
Over verkiezingsboodschappen die “vlees noch visch” zijn en niet de lokale man of vrouw in Tilburg-Zuid of -Noord bereiken: een hartenkreet van Hans Rube, fractiemedewerker en voormalig burgerraadslid en journalist in Tilburg.
Stemmen op de juiste partij was in mijn jonge jaren nooit een probleem. Dat was immers, de Pacifistisch Socialistische Partij, nogal wiedes voor een knaap als ik die een spuughekel had aan het leger, vreesde voor de kernwapens en voor wie de uitgaven voor het koningshuis en voor defensie een doorn in het oog waren.
Landelijk werd de PSP nooit groot, maximaal 4 Tweede Kamerzetels. In Tilburg was het een leuke fractie, in de jaren tachtig samen met de CPN (Communistische Partij Nederland) en PPR (Politieke Partij Radicalen) een stevig links kritisch blok met goede raadsleden. Maar het was op landelijk niveau niet genoeg vonden de besturen, veelal randstedelingen, die pleitten voor een samenwerking tussen deze drie partijen en de EVP (Evangelische Volkspartij). In 1990 werd GroenLinks geboren en verdween de PSP. Geen enkele kiezer van de jonge generatie kent deze gefuseerde partijen anders dan uit de geschiedenisboekjes. De voortdurende boodschap van ontwapening, duurzame vrede, eerlijk delen en het luisteren naar de noden van en opkomen voor arbeidersgezinnen wordt nu door veel voormalig PSP’ers gemist.
Na mijn eerste aanstelling als leerling-journalist kreeg ik van de toenmalige hoofdredacteur de vraag voorgelegd op welke partij ik stemde. Was geen geheim, hij zag immers mijn kapsel en kleding en herkende direct de uitwendige signalen van de PSP-stemmer. ‘Mooi’, antwoordde mijn hoogste baas. ‘Een jonge journalist die rechts stemt is niet te vertrouwen. Een oudere journalist die dat nog steeds doet, heeft geen verstand.’ Lachend liep hij weg.
Nu, vele jaren later, ben ik actief lid van de PvdA. Vanaf het moment dat ik dit bekend maakte bij de hoofdredactie van het Brabants Dagblad, waarvoor ik geregeld opdrachten deed, kreeg ik te horen dat ik niet meer voor die krant mocht schrijven. Ook niet als free-lance interviewer.
Andere tijden, zullen we maar zeggen, niet alleen bij de lokale krant, maar ook politiek.
De PvdA waar ik voor koos, waarvoor ik uit het redactiecolofon van de regionale krant werd geknikkerd, en waarvoor mijn vader zaliger zich al die jaren hard heeft gemaakt, dreigt te verdwijnen. Het landelijk bestuur laat daar geen misverstand over bestaan. De oorspronkelijke en de nog steeds zo broodnodige idealen van de sociaaldemocratie worden opgegeven voor alweer een poging tot het varen van een kansloze liberale middenkoers. Ditmaal via - een door velen beschouwd als enige zaligmakende - route met een groen linksig duurzaam tintje. Met als gevolg verkiezingsboodschappen die ‘vleesch noch visch’ zijn.
Deze weg leidt in mijn gemeente niet naar de lokale man en vrouw uit Tilburg Zuid, de Kruidenbuurt, delen van Reeshof of Tilburg Noord, medeburgers die zich nauwelijks kunnen bedruipen en die thuiszitten omdat ze het openbaar vervoer naar de stad en soms naar een werkplek niet kunnen betalen. Of de zorgmijders, die hun eigen bijdragen niet kunnen betalen en ook al jaren niet bij een tandarts komen. Dit linkse fusie-ideaal is niet de route naar kiezers die naarstig op zoek zijn naar steun voor het inrichten van voorzieningen in de wijk, burgers die de kloof tussen arm en rijk in onze gemeente dagelijks ook in de publieke ruimte zien groeien.
Niet alleen landelijk, ook elders dreigt de PvdA in mijn ogen te zeer de koers van GroenLinks te volgen.Net als de PSP, CPN, PPR en de EVP in het verleden, zullen we daarmee wegzinken in een modderpoel van vergetelheid. Om over de nog tragischer geschiedenis van fusiepartij CDA maar te zwijgen. Het eerste hoofdstuk van deze kroniek van een aangekondigde sociaal-democratische dood is nu al voor mij, en voor veel andere partijgenoten, moeilijk te verteren.Toch denk ik dat het slothoofdstuk nog zo kan worden geschreven dat we een goed gevoel aan het uiteindelijke verhaal overhouden.
Onze partij kan zich namelijk in mijn ogen, nog steeds nadrukkelijk en uitgesproken stevig herbezinnen, herpakken en herprofileren in tijden dat onze natuurlijke achterban en hun gelijken ons het hardste nodig hebben. Dat kan, omdat niet alle kiezers zich al in de armen van partijen gestort hebben die met loze beloften beweerden dat ze naar de ‘gewone burgers’ luisteren.
Ook onze lokale PvdA moet met een zelfstandige raadsfractie blijvend opkomen voor de minst bedeelden in onze gemeente, in de tijd dat rechts onze vroegere authentieke boodschap lijkt te kapen. In een tijd dat de mogelijke komst van een nieuwe nabije oorlog velen angst inboezemt en in een tijd dat rijk allleen maar rijker wordt en de stijgende armoede bij onze partij uit beeld verdwijnt omdat links groen momenteel wel het klimaat en de oorlogsindustrie omarmt terwijl de minst draagkrachtige, woningzoekende, zorgbehoeftige burger smeekt om de broodnodige steun van onze rode partij.
Laten we ons terdege bewust zijn van de politieke en ambtelijke bubbel waarin het landelijk bestuur ronddoolt, waardoor sommigen het moeras vlak voor hun voeten niet zien liggen, waarin we samen hopeloos en nodeloos dreigen te verzuipen. Wij moeten dus opnieuw luid en duidelijk ons eigen politieke verhaal uitdragen, zonder terughoudendheid ook als we daardoor wellicht niet het verhaal vertellen dat GroenLinks graag hoort. Compromissen sluiten op links is onvermijdelijk, maar we mogen nooit voorbijgaan aan onze eigenwaarde en niet het geloof in eigen kunnen verliezen. We zijn dat historisch gezien verplicht aan onze voorgangers, verplicht aan de huidige generatie PvdA-kiezers en verplicht aan een toekomst die in het teken staat van eerlijk delen, een verdraagzame vredige samenleving met ruimte en bestaansrecht voor allen in Nederland.
Kortom, laat ons uit de politieke bubbel stappen voor het te laat is en terugkeren naar de basis: zorg voor de zwaksten, de minst bedeelden in onze samenleving. Het is de enige juiste weg om de rechtse populisten het gras voor de voeten weg te maaien.