De tijd dringt!
Gepokt en gemazeld in zijn journalistieke loopbaan analyseert Redmar Kooistra de betekenis en waarde van de Rood Vooruit bijeenkomst in Utrecht.
Het was de derde bijeenkomst van Rood Vooruit, in het Stedelijk Gymnasium in Utrecht, en misschien wel de mooiste tot nog toe, zaterdag 8 februari. In elk geval waren er weer meer mensen dan de voorgaande keren, want het idee dat er geestverwante zijn die de Partij van de Arbeid willen opheffen om tot partijvernieuwing op links te komen, vervult een toenemend aantal sociaal-democraten met onbegrip en weerzin.
En ditmaal was er ook journalistieke belangstelling, want het initiatief tot behoud van de PvdA als representant van de sociaaldemocratie in Nederland begon klein, maar trekt meer aandacht naarmate het duidelijker wordt wat er op het spel staat. Ook bij de vertegenwoordigers van de media staat het wezen en de betekenis van de sociaal-democratie niet altijd duidelijk op het netvlies, maar als iemand oppert dat het hier gaat om de meest succesvolle politieke stroming van de afgelopen honderd jaar roept dat door de magere electorale resultaten van de afgelopen decennia zoveel vragen op dat een stevige discussie zich opdringt.
Een bijeenkomst over het belang van de sociaaldemocratie kan in deze tijd niet anders dan belangwekkend zijn. Aan dat criterium voldeed de uiteenzetting van Sharon Dijksma - in de stad waarvan zij burgemeester is - volledig. Tijdens een beeldend betoog - toegesneden op haar rol als burgemeester in een grote stad - bracht zij de schrijnende positie van het lokaal bestuur naar voren tegenover de enorme noden van de steden waarvoor de landelijke overheid bij voorkeur de ogen sluit en in elk geval geen middelen beschikbaar stelt.
Gevoegd bij de concrete kanttekeningen van Hans Spekman over groeiende, zichtbare vormen van armoede worden de contouren zichtbaar van een samenleving die aan het degenereren is en die dus net als meer dan honderd jaar geleden schreeuwt om sociaal-democratische antwoorden. Als die problemen niet te wijten zijn aan het oude verdelingsvraagstuk - in eigentijdse vormen, zeker - waaraan dan wel?
Een bijdrage over de kernwaarden van de sociaaldemocratie en de onvervreemdbare betekenis daarvan als die van een andere oud-partijvoorzitter, Ruud Koole, is dan volstrekt onmisbaar. Daarom dus: samen met GroenLinks kan niet als dat geen sociaaldemocratische basis heeft. Duidelijker dan Koole kan niemand het uitleggen, maar als iemand die het populisme volkomen vreemd is heeft hij medestanders nodig om die sterke overtuiging goed en aan een breder publiek over te brengen.
Mooi was ook zijn oproep om een verbinding tot stand te brengen tussen de mensen met een duidelijke politieke overtuiging en degenen in de samenleving die met muziek, literatuur, toneel en poëzie - kunst en cultuur dus - kleur aan het menselijk bestaan geven, niet als bijverschijnsel maar als wezenlijk onderdeel daarvan. In de tijd van Joop den Uyl - zijn naam viel vaak in Utrecht - leek dat vanzelf te spreken en ook de kandidatuur van Kamala Harris voor het Amerikaanse presidentschap werd ruimschoots ondersteund, al hielp dat haar uiteindelijk onvoldoende.
Er is reuring nodig, veel reuring. En snel. In deze barre tijd van nepnieuws en andere onzin moet Rood Vooruit laten zien wat er op het spel staat en waartoe sociaaldemocraten in staat zijn als het er op aankomt. Welbeschouwd is Rood Vooruit de groep die als enige aanspraak kan maken de enige en echte Partij van de Arbeid te vertegenwoordigen. Als hoeder van een roemruchte geschiedenis en als meest succesvolle politieke stroming van de afgelopen honderd jaar is zij bereid tot samenwerking met andere welwillende partijen, maar laat zij zichzelf niet zomaar terzijde schuiven.
De tijd dringt.....