Kiezers interesseren = van Lubach leren
Op de terugweg na een uiterst inspirerende bijeenkomst van Rood Vooruit deelt Rob Oudkerk zijn gedachten over het aanspreken van jonge kiezers en het vertellen van het eerlijke verhaal aan kiezers die met hun zorgen en aspiraties weer bij de sociaaldemocratie terecht moeten kunnen.
“Het is verre van eenvoudig om jongeren vandaag de dag nog enthousiast te krijgen voor een lineair-tv programma”. Zo begon op zaterdag 2 november het hoofdredactionele commentaar van dagblad Trouw, om vervolgens een lofzang te brengen op de naar de commerciële omroep vertrokken Arjen Lubach, die dat de afgelopen 10 jaar steeds beter lukte.
Over het waarom is de krant kinderlijk eenvoudig in haar duiding: een redactie die over het algemeen de feiten op een rij heeft en ervoor zorgt dat het verhaal achter de presentatie klopt. Dan gaan mensen kijken en waarderen.
Op weg naar de uiterst inspirerende bijeenkomst van Rood Vooruit dezelfde middag in Brabant bleef dat commentaar steeds maar weer door mijn hoofd gonzen, maar dan in een iets redactioneel aangepaste tekst: “Het is verre van eenvoudig om kiezers -en vooral jonge kiezers- vandaag de dag nog enthousiast te krijgen voor de PvdA”.
En ik dacht aan de zin van het hoofdredactioneel commentaar van Trouw over het duiden van het waarom het zo moeilijk is (jonge) kijkers aan te spreken: ik maakte van het woord kijkers kiezers en parafraseerde: “een partij die over het algemeen de feiten op een rij heeft en ervoor zorgt dat het verhaal achter de presentatie klopt, wint veel kiezers voor haar standpunten”.
Ik had die ochtend ook de bijlage van de Volkskrant gelezen, over eenzaamheid. Volgens de Belgische hoogleraar Dirk de Wachter zit de ware betekenis van het leven en de oplossing van eenzaamheid eenvoudigweg in het contact met anderen. “Ik heb niemand bij wie ik terecht kan” gebruikt hij als definitie van eenzaam zijn. Waarvan akte.
Het hoofdredactionele commentaar in Trouw en de special over eenzaamheid in het VK lieten mij de hele middag niet meer los.
Ja, mijn partij heeft heel vaak de feiten goed op een rij, bleek uit de twee bijdragen van Monica Sie en Hans Anker. Over wat van waarde is in een woeste wereld (Monica) en over progessieve kiezers op drift (Hans). Maar het verhaal achter de presentatie van politieke standpunten kan nog zo solide zijn: als je het verhaal niet weet te vertellen of -ben ik bang- niet durft te vertellen, krijg je (jonge) kiezers niet enthousiast voor je politieke partij. Dan kan je stoer proberen om te fuseren met GroenLinks om op die wijze meer jongeren naar de gefuseerde politieke beweging te krijgen, maar iedereen weet eigenlijk wel dat dat een goedbedoelde linkse noodgreep is die geen enkele duurzame verandering brengt in het politieke landschap.
Nee, kregen wij zaterdagmiddag nog eens om de oren met feitelijk bewijs van beide sprekers: als het verhaal achter de presentatie niet klopt, zal je de op drift geraakte kiezers in dit land niet (meer) aanspreken. Ons verhaal over migratie in het algemeen en asiel- en arbeidsmigratie in het bijzonder heeft ons vervreemd van veel kiezers. De feiten op een rij bleek niet genoeg.
Aan het einde van de bijeenkomst van Rood Vooruit werd er een vurig pleidooi gehouden voor heling. Dat mensen geheeld willen worden. Gehoord, gezien. (H)erkend. De Volkskrantbijlage schoot weer door mijn hoofd. Eenzaamheid vraagt om heling, om gehoord en gezien te worden. “Ik heb niemand bij wie ik terecht kan” is een veel gehoorde noodkreet van burgers. Kiezers.
Het lijkt allemaal niet zo heel moeilijk, dacht ik op de terugweg.
Het eerlijke verhaal met de feiten op een rij over controle op arbeids- en asielmigratie en alles wat daar omheen hangt EN zorgen dat burgers 1 op 1 weer bij ons terecht kunnen. Niet met rozen langs de deur, maar luisterend naar de noden en dan de leiding nemen om de eenzaamheid van mensen en het onbegrip dat de PvdA het item migratie te lang (en te fout) heeft laten liggen aan te pakken. 1 op 1, groepsgewijs, maar vooral -vooral- niet instrumenteel.
Het zal verre van eenvoudig zijn, zei iemand mij bij het weggaan s’middags uit Brabant. Ik denk daar inmiddels anders over. Het is een kwestie van de juiste keuzes. Dan komen kiezers uiteindelijk die keuzes belonen. Leren we van Lubach.